«Бесікке салу» – сәбидің дүниеге келуімен қатар жүретін көне дәстүрдің бірі. Бұл – жаңа туған нәрестені алғаш рет бесікке бөлейтін, ырымға бай, ерекше салт. Қазақ баласы үшін бесік – жай ғана төсек емес, бұл өмірге бастар қасиетті орын, сәбидің алғашқы ұясы. Сол себепті бұл рәсімнің мәні терең, маңызы зор.

Әдетте «Бесікке салу» той түрінде өтеді. Ағайын-туыс, көрші-көлем жиналып, ақ дастархан жайылады, ізгі тілектер айтылады. Бұл күн халық арасында «Бесік той» деп аталады. Тойдың сәні де, салмағы да болады – ән шырқалып, үлкендер бата береді.

Бесіктің өзі алдын ала әзірленеді: жаңа төсек-жабдықтар салынып, түрлі түсті шүберектермен, тұмарлармен безендіріледі. Дәстүр бойынша бесікті анасының төркін жағы – нағашы әже немесе нағашы туыстар алып келеді. Бұл ұрпақтар арасындағы сабақтастықты, төркін мен туған үй арасындағы байланысты білдіреді.

Сәбиді бесікке салу құрметі көбіне көпті көрген, ел сыйлаған бәйбіше-әжелерге беріледі. Бұл – абыройлы іс. Бесіктің ішін адыраспанмен аластайды – бұл жын-шайтаннан, көз-сұқтан қорғау үшін жасалатын ырым.

Содан кейін шағын, әзіл-оспаққа толы, бірақ мәні бар «Тыштырма» рәсімі орындалады: бесіктің түбіндегі тесік арқылы тәтті-дәмді – кәмпит, құрт, т.б. тастап жатып, «Тышты! Тышты!» деп айтады. Бұл – баланың дені сау, үйге құт-береке келсін деген тілектің белгісі. Тәттілерді балалар теріп алып, қуанышқа ортақтасады.

Осыдан соң сәбиді ақ шүберекке орап, бесікке бөлейді. Әйелдер жағы бесіктің басында отырып, «Бесік жырын» айтады – бұл ананың әлдиі, шексіз мейірім мен ақ тілекке толы жүрек үні.