Zanaat sanatı, kökleri uzun süredir geleneksel Kazak ortamında bulunan, gündelik ve ekonomik alanda değer yaratan sanat eserleri üreten bir zanaatın adıdır.

Zanaatlar, göçebe yaşam sisteminin tüm sektörleriyle doğrudan bağlantılı olarak oluşmuş ve gelişmiştir. Bu nedenle multidisiplinerdirler. Göçebe bir toplumda el sanatları, yerleşik bir kültürel ortamda olduğu gibi profesyonel olarak sınıflandırılmamıştı. Geleneksel Kazak ortamının sosyo-ekonomik ve kültürel özelliklerinden dolayı, bir usta aynı anda birden fazla iş operasyonunu gerçekleştirdi. Tarihsel ve etnografik veriler, el sanatlarının estetik ve pratik önemi arasındaki uyum hakkında birçok bilgi içermektedir.

Kazak yaşamında el sanatı ürünlerinin tam fiyatının belirtilmesi ve para karşılığında satılması adet değildi. Esnaf sipariş üzerine çalışıyordu. Bir ürünün fiyatı bölgeden bölgeye değişiklik gösterir ve yerel halk arasında hakim olan eğilimlere göre belirlenir. Usta ile müşteri arasında herhangi bir ön anlaşma, herhangi bir sözleşme veya pazarlık yoktu. Yerleşik geleneklere göre ödenecek ücretleri önceden planladılar. Zanaatkarlar aldıkları ücretlerle genellikle at, koyun ve yün gibi mallar satın alabiliyorlardı.

Kazak el sanatlarının çeşitli dalları vardır: ev sanatları, marangozluk, balta yapımı, demircilik, et kesme, mobilya yapımı, binicilik, dokuma, mücevher yapımı, deri işçiliği, kürk yapımı, ayakkabıcılık, taş işçiliği, halı yapımı, nakış sanatı, sanat resim sanatı, hasır dokuma, keçe sanatı. Bazı el sanatları türleri mesleğe göre sınıflandırmayla sonuçlanır; örneğin, araba yapımcısı, sandık yapımcısı, kütük işçisi, marangoz, shanyrakshi (“shanyrak yapan usta”), dokumacı, süslemeci, konshi (“deri ile çalışma ustası”), kırbaççı, terzi, borikshi ("başlık dikiş ustası") vb.

Zanaatla uğraşan kişilerin cinsiyetine bağlı olarak, erkeklerin yaptığı zanaatlar ve kadınların yaptığı zanaatlar olarak ikiye ayrılırlar. Örneğin erkekler ağaç, taş, kil, kemik, boynuz, metal, deri işleyerek bunlardan çeşitli ürünler yapıyorlardı.